Kiedyś, pewien młody uczeń przybył do swojego mistrza, pragnąc zgłębić tajemnice życia i odnaleźć swoją prawdziwą tożsamość. Mistrz zaprowadził go do małego pokoju, w którym stało duże, stare lustro.
Mistrz powiedział do ucznia: “Przyjrzyj się uważnie temu lustru. Co widzisz?”
Uczeń spojrzał w lustro i zobaczył swoje własne odbicie. Ale był zdziwiony, ponieważ zamiast zobaczyć swoją twarz, zobaczył swoje najgłębsze pragnienia i lęki. Widział swoje marzenia, ale również swoje wątpliwości. Widział swoją siłę, ale także swoje słabości.
Uczeń zapytał mistrza: “Dlaczego widzę tak wiele rzeczy, które są ukryte we mnie?”
Mistrz uśmiechnął się i powiedział: “To, co widzisz w tym lustrze, jest odbiciem twojego wnętrza. Lustro nie kłamie, ono pokazuje prawdę. To, co zobaczyłeś, to część twojej duszy, która nie zawsze jest widoczna na co dzień.”
Uczeń zrozumiał, że lustro było metaforą jego własnego wnętrza. Zrozumiał, że aby odkryć swoje prawdziwe ja, musi spojrzeć głębiej w siebie i zobaczyć wszystkie aspekty swojej natury – zarówno te piękne, jak i te, których się wstydził.
Od tego dnia uczeń zaczął pracować nad samopoznaniem. Zaczął swoją podróż odkrywania i akceptowania swojej prawdziwej natury. Z każdym dniem zauważał, że odbicie w lustrze stawało się jaśniejsze i pełniejsze. Widział więcej swoich mocnych stron i przekraczał swoje ograniczenia.
Przypowieść o Uczniu i Lustrze uczy nas, że aby poznać siebie naprawdę, musimy spojrzeć w głąb swojego wnętrza. Musimy odważyć się zobaczyć zarówno nasze światło, jak i nasze cienie. Tylko wtedy możemy wzrastać, rozwijać się i nauczyć się akceptować i kochać siebie w pełni.
